اشعار

صدق در گفتار تو کامل نمایان می‌شود            اهل بدعت از کلام تو هراسان می‌شود

مکتبی تأسیس کردی بر مدار مصطفی            دین احمد جان گرفته مثل باران می‌شود

چه نفس‌هایی زدی در راه علم و معرفت            با نفـس های شـما آدم مسلـمان می‌شود

صـادق آل مـحـمـد وارث صـدیـقـه‌ای            از مسیحایی دمت هر درد درمان می‌شود

ای کـلام الله نـاطـق، قـبـلـۀ اهل یـقـین            پای این مکتب فقط تفسیر قرآن می‌شود

بارها پـای پـیـاده رفـتـه‌ای کـرب‌و‌بـلا            این ارادت‌ها سرانجامش حسین جان می‌شود

تاکه نام پاک جدت می‌رسد، بی‌معطلی            ناله‌ات پُر آه و چشمان تو گریان می‌شود

کربلا بستی به سر عمامه مشگی، چرا؟            تا بگویی که امامت هم پریشان می‌شود

روضه خوانها،منبری‌ها را تو مدیون کرده‌ای            خانۀ بی‌روضه و بی‌گریه ویران می‌شود

قـلـم به دست گـرفـتـم دوبـاره بـنـویسم            نـهـاد عـشـق شـدم تا گـزاره بـنـویـسـم
حـروف شـمسی خود با سـتاره بنویسم            توان گـرفته‌ام از یک عـصاره بنویسم

عصاره‌ای که رسید و زمین به آب رسید

عصاره‌ای که چکید و شراب ناب رسید

در آن زمان که بشر محو بت‌پرستی بود            تمام فرصتشان صرف عیش و مستی بود
بقـای نسل به ‌تـدریج رو به پـستی بود            بنـای بت کـده‌ها حُکـم چـیـره‌دستی بود
تـمام نـور رسید و جهـان چـراغان شد
رسید و یک‌شبه یک طایفه مسلمان شد

به‌ گـوش بـاش خـداونـدگـار گـمـراهی            رسیـده ‌است سحـر در پـسِ شبِ واهی
وزیـده است نـسـیم خـوش سحـر گاهی            به سوی چـاهِ عـدم تا ابـد بـشـو راهـی
خبر رسیده که موسی به نیل آمده است
خـبـر رسیـده دوبـاره خـلـیل آمده است

خدا به خلقـت زیـبای خود نـمک پاشید            به خـلـق جـاذبۀ روی عـشق مـی‌نـازید
خجـالـت از نَـفَـس سـرد مـاه می‌بـارید            به پشت ابـر تکامل روانه شد خورشید
خـدا به چهـرۀ او دین راستـین می‌گفت
به آفـریـنـش خود، بـاز آفـرین می‌گفت

بـه ســردی نَـفَـس آدمـی حــرارت داد            زمین خشکِ هـوس‌باز را طراوت داد
به ذات گـمـشدۀ عـاشـقـی کـرامـت داد            به مـادّیّـت ایـن خـاک، مـعــنـویّـت داد
برای کسب شـرابش زمین سبـو می‌شد
جهان به یُمن قدم‌هاش، زیر و رو می‌شد

دو قطره اشک محمد، دوسال باران بود            رسول می‌شود از بس به فکر انسان بود
شکست خوردۀ این روزگار، شیطان بود            و جبرئیل زِ عرش خدا رجزخوان بود :
دوباره بر همه حجّـت، تمام خواهد شد
چرا که حضرت احمد، امام خواهد شد

به نام قـبـلۀ شـاه نجـف، به نام نـبـی            مـنـم غـلام عـلـی و مـنم غـلام نـبی

علی و فاطمه، داماد و دخترش هستند            چه بیـش ازین بنویـسیم از مقام نبی

نوشته‌اند سخن گفته در شب معراج            خـدا به لهجۀ حـیدر، به احـترام نبی

به آنکه تهمت هَذیان به او زده لعنت            همیشه وحی گره خورده با کلام نبی

بگو به دشمن حـیدر، خدا خدا نکـند            علی علی ست مناجات صبح و شام نبی

بـگــو کـه اشـهــد انَّ عـــلـی ولــی الله
بگیر هر چه که می‌خواهی از رسول الله

سلام حضرتِ از درک ما، فراترها            ســلام ســایــۀ بــالا ســر ابــوذرهـا
به جز تو نیست کسی در جهان علی پرور            به جز تو نیست کسی سید پیـمـبرها
تو با عـلی و خـدیجه قـیامـتی کردید            که نیست تا ابـدالـدهر، کار لشکرها
جـماعـتی که هـمه دشمنان هم بودند            شـدند با هـنـرت خـواهر و برادرها
هنوز هم که هنوز است نام فاطمه‌ات            نـشانده لـرزه به جـان تـمـام ابـتـرها

بزرگ و کوچک نسلت همیشه سلطانند
غــلام خـانـۀ ایـن قــوم، تـاجــدارانـنـد

تو نور عـالـم امکان، تو مـاه تابـانی            تو قبله‌ای، تو مرادی، تو جان جانانی
تو با وفـا، تو خـدای مـکـارم اخلاق            تـو قـبـلـه گـاهِ تــمـام مـهـربــانــانـی
به آشنا، به غریبه، به کافر و مؤمن            رسیده بخشش و لطفت، تو مثل بارانی
تو آن شهـنـشهِ خاکیِ روزگاری که            نه حاجـبی به سرایت بُوَد نه دربانی
بزرگواری و کارَت عطای بی منت            غـم دل هـمگـان را نگـفـته مـی‌دانی

به یُـمنِ مَـقـدم تـو بـتـکـده، مُـصـلا شد
زمین ز خواب زمستانی ِخودش پا شد

جهان برای همیشه است، آرزومندت            شده هواییِ شصت و سه سال لبخندت
چه ساده عاشق خود کرده‌ای دو عالم را            یـگـانه‌ای و زمـانـه، نـدیـده مانـندت
قسم به جانِ که از اهل آسمان و زمین            به جز تو خورده به قرآن خود، خداوندت؟
خـدا ز دامن تو دست من جدا نکـند            خدا رهـام نگـرداند هـرگز از بندت
هزار شکر که مدیون صادقت هستم            ره نجـات به من یـاد داده فـرزنـدت

همان که خواسته‌ای شد، مسیر عاشقی‌ام
هـزار شـکـر خـدا را امـام صــادقـی‌ام

همیشه بر سر این سفره میهمان هستم            همیشه شامل این لطف بی‌کران هستم
نه دلبـری‌ست مرا جز نوادگان شما            نه جیره خوار و فدائی این و آن هستم
بگو چه بهتر ازین خواهم از تو من دیگر            به زیر سایۀ زهـرای مهـربان هستم
شنـیـده‌ام که تـویی عاشق حسیـنی‌ها            منم همان که رفـیق حسیـنـتان هستم
به جان فـاطـمه آقا بـیا و کـاری کن            شوم شهـید ِحسین ِتو تا جـوان هستم

درین زمانه که دلسوز و تکیه گاهی نیست
به جز حسین مرا ملجا و پـناهی نیست

آغـاز کردم عشق را با « یا محمد»            زیـباترین ذکـر است برلب‌ها محمد

خـاتـم شـدن برانبـیـا؛ ثـابت نـمـوده            دردانـۀ هـسـتـی بـود تـنـهـا مـحـمـد

قلبش پُر از مهر و عطوفت؛ مهربانی            دارد دلی واسـع تر از دریـا محـمـد

گـویای این مطلب شده رفـتار احمد            بـر کـل ابـنـاء بـشـر«بـابـا» محـمد

مجنون شده صد یوسف مصری به خالش            سازد ز هر کس، عـاشق شیدا محمد

زیباترین وصفی که او را شاد کرده            این جمله باشد« یا ابا الزهرا محمد«

ما شیعـیـان حـیدر و صدیـقه هستیم            ما را بـخـر، سوگـند بر مـولا محمد

خـیلی دلـم تنگ است ای آئینه مهر            با یک نگـاهـی کـن مـداوا یا محـمد

کرببلا رویای هر قلب حسینی است            مـا را رسـان تا تـربت اعـلا محـمد

از کتاب وصف تو یک حرف هرکس خوانده باشد           از سر حیرت دهانش چون حرا وا مانده باشد

هر کسی از سجده بر نورت تمرد کرد، رد شد           عدل حق است این که شیطان را ز عرشش رانده باشد

هر سری در ارتش علم تو باید پا بکوبد           خواه او سرباز باشد خواه او فرمانده باشد

جز برای مرتضی افلاک در خاطر ندارد           حکم تو خورشید را از راه، برگردانده باشد

بیت تو صُنع خداوند است پس جا دارد آقا           اینکه عزرائیل پشت در معطل مانده باشد

آتشی بر پا کنی قبل از قیامت تا که در آن           نامۀ اعمال ما را دخـترت سوزانده باشد

حق رسیده است بگوئید که باطل برود            عـلـم آمد که هـمی زاهـد جاهـل برود

وحدت از بارقه‌اش، جلـوۀ دیگر دارد            آمـد او تـفـرقـه از بـیـن قـبـایـل بـرود

رحمت حق به زمین آمده تا جلـوۀ او            بـه درِ خـانـۀ هـر سـائـل قـابـل بـرود

هرکه دیده ست رخش را به تعجب گفتا            حقش این است که با دیدن او، دل برود

اصلا او خلق شده تاکه ز یمن قـدمش            ز جهان ظلمت و خواری و رذائل برود

چون که اوهست گل سرسبد موجودات            به هـوای رخِ او لـیـلـی عـاقـل بـرود

بت پرستان همه مبهوت محمّد شده‌اند            بی‌سبب نیست که نامش به محافل برود

هرکجا می‌نگرم نور رخش جلوه‌گر است            هر کجـا نـام وی آمد ز همه دل برود

کـشتی شرک و نقـاق و همۀ پـستی‌ها            بـا تـجـلّـی گـل آمــنــه در گــل بـرود

عابد از آمدنش مست و غزلخوان شده است            زورق طبع وی از یم به سواحل برود

دلم به غیر شما با کسی موافق نیست            گلی به عطر خوش پیچک و شقایق نیست

به دست آتش دوزخ همیشه در بند است            به نام نامی تو هرکسی که عاشق نیست

به غیر سینۀ پاکت که معدن علم است            دگر به هیچ کجا این همه حقایق نیست

به پای مکـتب تو هر که آمد عالم شد            برای فهـم کلاست غـریبه لایق نیست

نـشـسـته‌ام بـدهـم گـوش بر روایـاتـت            قسم به جان تو بهتر از این دقایق نیست

اگر که مذهب من جعفری و شیعه شدم            مراد مکتب من جز امام صادق نیست

کـارِ مـا نیـست از شـمـا گـفـتن            مــا کـجـا وُ خــدا خــدا گـفـتـن

گـفتن از این قبیله کارِ خداست            این عـشیره عـشیرۀ زهـراست

اهـلِ منـبـر به رویِ این مـنـبر            تــکــیــه داده سـُلالــۀ حــیــدر

هرکه از عشق گفت عاشق نیست            راستی این امامِ صادق کیست؟!

او امـامِ زمـیـن وُ اَفـلاک است            فـطرتـش آسمانی وُ پـاک است

مـعـنی فَـضل وُ دانـش وُ تـقـوا            چـشـمـۀ بـنـدگی وُ عـشـقِ خـدا

شـرحی از آیه‌هایِ قـرآن است            وَجهی از جلوه‌هایِ رحمان است

اَبری از نور وُ رحمت وُ برکات            بَـر جـمال وُ جـلالِ او صلوات

خرجِ حق می‌شود نَفَس به نَفَس            دین ما قـالَ صادق است وُ بَس

هر دو عـالم در اخـتیار اوست            وَ احـادیـث ذوالــفــقـارِ اوسـت

سـیـرتش  سِـیْـری از مسلـمانی            نُـطـقِ او حـیـدری وُ طـوفـانی

در کلاسَـش نـشـسته جـبـرائیل            کُـشتـۀ یک نِگـاهـش عِـزرائیل

قــیــمـتِ هـــر کــلامِ ایـن آقـــا            سَـر تَـر از کـُلِّ جَـنّـة الاعـلـی

من که چـیـزی از او نـمی‌دانـم            در حَـریــمَـش سـتــاره بـارانـم

اشک هایم به رویِ گونه نشست            هِق هِقَم بُغضِ صحنِ یار شکست

دستِ من رویِ سیـنـه جـا دارد            دل هـــوایِ مـــدیــنــه را دارد

در حـریـمِ شـمــا غــبـار مـنــم            بـی‌قـــرارِ وصــالِ یــار مــنــم

در گرگ ومیش صبح پُر از ظلمتی که باز            افکـنـد پـرده روی سر مـردم حـجـاز
نـور حقیقت از طرف عرش سر زد و            لرزید روی فرش تن هرچه که مجاز

شیطان دوباره رانده‌تر از قبل خویش شد            بت‌هـا به سـجـده آمـده بـا نـیت نـمـاز
آری محـمـد؛ آنکه رسولان قبل از او            محـض نـیـاز آمـده تا او رسد به نـاز
او می‌رسد که بیرق عشقی عـمیق را            بـر بـام روزگـار درآرد بـه اهــتــزاز

او می‌رسد که بـاز خـدا مـنجـلی شود
او آمـده مـنـادی عــشـق عــلـی شـود

ای آخـریـن طـلـوع نـبـی‌هـا پـیــام‌هـا            وی اولـیـن شـروع وصی‌هـا امـام‌هـا
دریـا رسـیـده‌ای به مـصاف سراب‌ها            دریـا رسـیـده‌ای به لـب تـشـنـه کام‌ها
افــتـاده پــای مـعــجــزۀ آســمــانـیـت            تـیـغ بـیـان صـاحـب عـلـم و کـلام‌هـا
باید فقط ز وصف تو و اهل بیت گفت            تا آن زمانکه هـست زبـانی به کـام‌ها
سلمان محمدی شده چون عاشق علی ست            مـولاست کـیل سنجـش تو در مـقام‌ها

نابـرده رنـج، گـنج، مـیـسر نـمی‌شود
هـر ثـروتـی محـبّت حـیـدر نمی‌شـود

آوردی از بـهـشت، به دنـیا نـسـیـم را            با خـود نـسیـم مـهـر خـدای رحـیم را
آورده‌ای بـرای هــمـه سـائـلان دهــر            پشت سر خود ایل و تـباری کـریم را
آه ای امـیـن مـکـه! تـو بـابـای امـتـی            زیر پَـرت امـان بـده مـشـتی یـتـیم را
پَر می‌کـشد به گـنـبد سبزت دلی سیاه            در حـائرت مکان بـده این یا کـریم را
برگرد در غدیر و بگو که صراط کیست            گـم مـی‌کـنـیـم گـاه ره مـســتـقــیــم را

زخـم مـرا رهـین مـداوای خویش کن
من را گدای خانۀ زهرای خویش کن

آرام از کــنــار پـیــمــبــر قــدم بــزن            شاعر! برو بقـیع و در آنجا قـلـم بزن
حالا برای حضرت صادق غزل بگو            اما کمی به شادی خود رنگ غم بزن
آن قـبـرهای خاکی غـمـبـار را بـبـین            این وضع را درون خیالت به هم بزن
بر روی هر مزار، ضریحی درست کن            بر آن ضریـح های خـیالی حـرم بزن
خود را کنار پنجـره فـولاد فرض کن            و سرنوشت عـاشـقی‌ات را رقـم بزن

قـدری ببار و گریه کن و سلسبیل شو
بر آن مـزارهـای خـیـالی دخـیـل شـو

شاعر! دوباره مست شو از فیض ساغری            به به چه ساغری چه شرابی چه کوثری
مردی که شیعیان ز عنایات مکـتـبش            معروف می‌شوند پس از این به جعفری
جان ای امام عشق! که می‌روید از لبت            گـل‌هـای تـازه بـا نـفـحـات پـیـمـبـری
صدها چون ابن حیان یا چون زُراره را            باید که پـای مکـتب عـلـمت بپـروری
یا قال باقر است و یا قال صادق است            هر عالمی که خوانده حدیثی به منبری

سرسـخـتی مرا به نـگـاهی ملـیـح کن
من را در عشق ایل و تبارت فقیه کن

حالا مـنم که با دل بی‌تـاب و عاشـقـم            سرمست بـزم عـشق تو و این دقـایـقم
مشـتاق حرف‌های تـوأم آیه‌ای بخوان            محـتاج حـرف‌های تـو و قـال صادقـم
بین حدیث‌های تو تا حرف کربلاست            من جــزو بــیــقــرارتـریـن خــلایـقـم
حرف از حسین می‌زنی و گریه می‌کنم            کـافی‌ست که نـگـاه کـنـی به سـوابـقم
باری مرا را روانه کن امشب به کربلا            در حـائـری که زائـر آنجاست خـالـقم

ما را بیا و مثل خودت روضه‌دار کن
در کـشـتی سـعـادت جـدّت سـوار کن

هر کس گرفـته غـیر تو مـأوای دیگر            خـیـری نـدیـده از گـدایـی‌هـای دیگـر

من روزی‌ام را از تو بی منّت گرفـتم            منّت فـراوان است در هر جای دیگر

یک پای من رفته است امشب سمت مکّه            سمت نجـف رفته است اما پای دیگر

تو با علی یعنی دوتن در بین یک روح            شیـعـه نـدارد جـز شـما بـابـای دیگـر

وقت ولادت نیست، هنگام ظهور است            دنـیا مـی‌آیـی تو ز یک دنـیـای دیگـر

حـالا که رفـتـم تـا عـلـی و تا مـحـمـد

بـایـد بـگـویـم یـا عــلـی و یـا مـحـمـد

نور تو خـیلی قـبل از آدم معـتـبر بود            از تو چه در انجیل و چه تورات اثر بود

دنـبـال تـو بــودنـد احــبــار یــهــودی            قلب کشـیشان از ظهـورت با خبر بود

هـر روز عـبـدالله را تـهــدیـد کـردنـد            هر روز عـبدالمـطلب تحت نظـر بود

تو آمدی ایوان کسری هم ترک خورد            آثـار ربـانـیّـت هـر جـا جـلـوه‌گـر بود

آتـشکـده یکـباره اصلاً ریخـت بـر هم            خاموش شد هر مشعلی که شعله‌ور بود

شب کافی است ای مکه! دیگر ماه آمد

الــلـه اکــبــر کــه رســول الـلـه آمــد

اُمّـی شـدی، ‌اُمُّ الـقــرا شـد زادگـاهـت            پیغـمـبران را زنـده کرده روی ماهت

خیلی دعـا کردی برایش جای نفـرین            حتی همان که خار می‌ریزد به راهت

این امّت تو تا قـیامت رو سفـیـد است            از بـرکـت صوت اذان‌گـوی سـیاهـت

بـوی عــلـی را مـی‌دهـی آقـای مـکـه            وقـتـی شده دیـگـر ابـوطـالـب پـناهت

دلخوش به اصحابت نشو که در خطرها            تـنـهـا عـلـی مـی‌مـانـد آقا در سپـاهت

لعنت بر آنکه با جسارت حرف می‌زد

هرکس ز کفر والـدینت حـرف می‌زد

شکوه نکن از غربتت، لشگر که داری            در غـزوه‌هایت ضربۀ آخـر که داری

اصلاً بیـاید چـند تا مـرحـب به مـیدان            فـرقی نـدارد، فـاتـح خـیـبـر که داری

گیرم که اصلاً عبدوَد رد شد ز خندق            آسوده باش آقای من! حـیدر که داری

به طعـنه‌های این و آن بی‌اعـتـنا باش            بگذر از ین بدبخت‌ها! کوثر که داری

آنکس که خیر و برکت دنیاست زهراست

سِّر وجود این جهان زهراست، زهراست

ای صــادق آل عـلـی در بـیـکـران‌هـا            یـادی بکـن قـدری هم از ما ناتـوان‌ها

بـار سـفـر بـرداشـتـی از دوش مـردم            ای نـاشـنـاس مـهــربـانِ کــاروان‌هــا

جـارو کـشـت اعـجـاز ابـراهـیـم دارد            در دست‌های توست این کون و مکان‌ها

درک مـقـامت کار امـثال زُراره ست            کی راه دارد در حـریمت این گمان‌ها

پـرچـم سـیـاه روضه بر دیـوار داری            تو روضه‌خوانی بر تمام روضه‌خوان‌ها

روضه بخـوان از آفـتاب بـین گـودال

از حجّـت اللهی که افـتادست بـی‌حـال

از ما زمیـنـیان به شما آسـمان سـلام            مـولای دلشکـسـته امـام زمـان سلام

این روزها هزار و دو چندان شکسته‌ای            حالا کجـای روضۀ بـابـا نشـسـته‌ای

رخـت سـیاه داغ پـدر کـرده‌ای تـنت            قـربـان ریـشه‌های نـخ شـال گـردنت

آماده می‌کـنی کـفـن و تـربت و لـحـد            مرد سـیاه پـوش، خـدا صبرتان دهـد

گویا دوباره بی‌کس و بی‌یار و خسته‌ای            این روزها کنار دو بـستر نشـسته‌ای

انگـار غـصه‌دار جـراحـات سیـنه‌ای            گاهی به سامـرایی و گاهی مدیـنه‌ای

یک بار فکر زهر و دل پُر شراره‌ای            یـک بـار فـکـر واقـعـۀ گـوشواره‌ای

با این که بـر سـرِ پـدرِ دیده بـسته‌ای            امـا بـه یـاد مـادر پهـلـو شـکـسـته‌ای

آن مادری که بال و پرش درد می‌کند            هم کتف و شانه هم کمرش درد می‌کند

هم بین خانه گفت و شنودش اشاره شد            هم آسـمان روسـریش پُـر ستـاره شد

دو ماه و نیم کار حسن مو شکـافی و            دو ماه و نیم بازوی مادر غلافی و...

شانه به درد زلف پـریشان من نخورد            مرهم به درد چاک گریبان من نخورد

از زهر معتمد دو سه جرعه خورده‌ام            یک قطره هم نماند که از جان من نخورد

تاریک بود بس که شکـنجه سرای من            راه سـتاره نـیـز به زنـدان من نخـورد

شش سال در اسارت اگر عمر من گذشت            بر خواهر اسیر که چشمان من نخورد

در شعله‌ای که چادر این همسرم نسوخت            یا تـازیـانه بـر تن طـفـلان من نخـورد

دندان من ز لرزه بر این کاسه آب خورد            چوبی دگر به گـوشۀ دندان من نخورد

وقت بیماری و غم ذکر حسن می‌گیرم            وسط روضه و دم ذکـر حسن می‌گیرم
هـمه جا زیر عـلم ذکـر حسن می‌گیرم            به خـدا بین حـرم ذکر حـسن می‌گـیرم

سامرا، ذکر حسن، بین حـرم می‌چسبد
جـمعِ نـامِ تو شدن، زیر عـلـم می‌چسبد

مـا نـشـسـتـیـم سـر سـفـرۀ شـاهـانـۀ تو            به فـدای تو و آن لـطـف کـریـمـانـۀ تو
عرشیان صف زده پشت در کاشانۀ تو            خـیر دیـدیـم چـقـدر از در این خانۀ تو

پـاسـبان حـرمت خـیـل ملائک هـستـند
جیره خوار کرمت خیل ملائک هستند

خلـق حـیـران تو و روی مـلـیحـت آقـا            به فـدای تـو و آن لـحـن فـصـیحـت آقا
ماجرایی است عجب، دست مسیحت آقا            دست ما را بـرسان تا به ضـریحت آقا

به فـدای تو و آن گـنـبـد و گـلـدستۀ تو
کس نخورده است در عالم، به در بستۀ تو

شور رویای شب ماست فقط خواب حرم            دل ما هست همان گوشۀ سرداب حرم
قـسـمت مـا بـشود کـاش دم نـاب حـرم            تا بنوشیم فـقـط جـرعه‌ای از آب حـرم

هرچه می‌خواهد از این باب، گدا می‌گیرد
لطـف بی حـد شـما، دست مرا می‌گیرد

می‌رود سمت جنان گریه کُنت با زهرا            می‌شود چشم ترم در غم تو چون دریا
اثــر زهـــر شـده در رخـت آقـا پــیــدا            اولـین روضـۀ تو عـمـر کمت بـود اما

شکر حق خم نشدی، چشم شما تار نشد

قـسـمت سیـنـۀ تو تـیـزی مسـمـار نشد

دست و پا می‌زنی و بال و پرت می‌آید            مـهـدی فـاطـمـه بــالای سـرت مـی‌آیـد
اثــر زهــر جـفـا بـر جـگـرت مـی‌آیـد            روضـۀ ظـهـر دهـم در نـظـرت می‌آید

همه سیراب ولی تشنه، عزیز زهراست
زیر کندیِ سر دشنه، عزیز زهـراست

روی این خاک بگو، آه؛ تنت می‌ماند؟            زیـر مـرکـب مگـر آقـا بدنت می‌ماند؟
غصه‌ای نیست؛ به تن پیرهنت می‌ماند            بیـن انـگـشت، عـقـیـق یـمـنت می‌مـاند

پسر فـاطـمه بـالای سرش غـوغـا بود
سـر عـمـامـۀ آقــای هــمـه دعــوا بـود

کـام بـهـار طـعـمـۀ جـام خـزان شـده            زهـری بلای جـان امامی جـوان شده

غربت کم است در حق مردی که خانه‌اش            زنـدان و خود شبـیه به زنـدانیان شده

بـی‌تـاب لــرزش بـدنـش دیـدۀ زمـیـن            گـریان دست و پا زدنـش آسمان شده

حـتی بـرای کـاسه آبـی رمـق نداشت            دستی که از شـرار سـتم ناتـوان شده

برخورد چیست با لب و دندان که مهدی‌اش            حالا کنار بستر او روضه خوان شده

ای وای از آن غریب که لبهای تشنه‌اش            زخـمی دست بـی‌ادب خـیـزران شـده

ای وای از آن عزیز که اهل و عیال او            پائـین نـشین مجـلس نامحـرمـان شده

ای وای از آن شهید که انگشت‌های او            مقصود دست غارت آن دشمنان شده

حـسِّ نـابی شبـیـهِ بـاران داشت            به نگاهـش بهـار، ایـمان داشت

بـه شُـکـوه و ابـهّـتِ ایـن مــرد            دشمن و دوسـتدار اذعان داشت

احــتــمــالِ وقـــوعِ نــامـمـکـن            با وجودش همیشه امکان داشت

روزگـاری هـمـیـن امـامِ هـمـام            گـنـبد و بـارگـاهِ ویـران داشـت

عـالَــمـی در اســارتـش... امــا            گـذرِ عـمـر کـنـجِ زندان داشت

آسـمان در رثـای او می‌سوخت            هرچه بـاریـد باز بـاران داشت

امشب دو دیده‌ام ز غمت پُر ستاره است           آن را که نیست چاره بجز این، چه چاره است

در سـامـرا اگـر چه نـشد زائـرت شوم           دل را به یاد مقتلت از جان کناره است

با تو چه کرد معتمد دون، که این چنین           از سوز داغ زهر به جانت شراره است

مهدی ز ره رسید و سرت را به بر گرفت           افـلاکـیان و اهـل سـمـا را نظاره است

در بند دشمن ارچه سرت روی خاک بود           حـالا به روی دامن یک ماهـپاره است

گفتی تو إسْقِـنیٖ و شدی از عـطش رها           این روضه را به کربُبَلا یک اشاره است

هر چه ز لشگری طـلـبـید آب، جـدّتان           پـاسـخ نـداد کـس به حـسـین شـهـیدتـان

ظلـم از نَـفَـس حـقِّ تو مدهـوش نشد            این شـدّت غـربـتـت فـرامـوش نـشد
حرف دل و ایمان تو هم گـوش نشد            تـبـعـیـد شدی نـور تو خـامـوش نشد

آن جلوه که فانی نشود نـور خداست
این درد غـریـبی تـو درد دل ماست

آقـا تــو بـرای هـمـه حـجّـت بــودی            نزدیک سه سال کـنج غـربت بودی
پـشت سر هـم مـیـان ظـلـمـت بودی            دلـگـیـر از این هـمه مـصیبت بودی

حـقـانـیـتـت از سـخـنـت پـیــدا بــود
شـش سـال امـامت تـو در دلـهـا بود

اشک غـمت از چـشم ترت می‌ریزد            آشـفـتـه‌ای و بـال و پـرت مـی‌ریـزد
خون لخته فقط دور و برت می‌ریزد            انـگــار تـمـام جــگــرت مـی‌ریــزد

هـر بـار تـو نـام مـادرت را بُــردی
با هر قدمت فقـط زمین می‌خـوردی

صد شکر که خـیزران نخـوردی آقا            شمـشـیر از این و آن نـخـوردی آقـا
سـرنـیـزه که از دهـان نخـوردی آقا            از حـرمـلـه و سـنـان نـخـوردی آقـا

صد شکر به جـنـجال نـیـفـتـادی تـو
تــنــهـــا ته گـــودال نـیـفـتــادی تــو

صد شکر به پای دخترت خار نرفت            نـامـوس تو در مـیـان انـظار نـرفت
یا خـواهـرتـان در دل بـازار نـرفت            هـر کوچه به سـلـسله گرفـتار نرفت

زیـنـب وسـط مـجـلس می… یـا الله
لا یـــوم کــیــومـک ابــاعـــبــدالـلـه

خودش تنها خبر از داغ های بیکرانَش داشت           که مانند علی خنجر میانِ استخوانش داشت

امان از کینهٔ دیرینه! میدانم که پیش از زهر           بلا و خونِ دل، در لقمه‌هایِ خشکِ نانش داشت

به خود از درد می‌پیچید و لب رو به کبودی رفت           به جای آب، زخمِ زهر وقتی در نهانش داشت

سیاهی رفت چشمانش! چه محکم بر زمین خورد و           به یاد کوچه «وا أُماه» بر آهِ دهانش داشت

دلِ سرداب شد آشوب، موجِ گریه راه انداخت           سحر شد، آرزویِ لحن زیبایِ اذانش داشت

عرق میریخت و از حال رفت و سخت می‌لرزید           جگر می‌سوخت از زهری که کامل قصدِ جانش داشت

به مهدی خیره شد با اشک، در بین نفس هایش           فشاری دردمندانه به رویِ بازوانش داشت

اگر چه عسکری؛ اما حسن بود و دمِ آخر           گمانم ذکر«لا یومَ کَیومَ…» بر زبانش داشت

به یاد ظهر عاشورا، به یاد شام و ویرانه           دمِ آخر چه حالِ روضه در اشک روانش داشت

پسر پیش پدر در کربلا… اما به سامرّا           پدر پیش پسر جان داد! سر بر زانوانش داشت!

چنانکه درد ز مرهـم جـدا نخواهد شد            غـم از نگـاه تو یکـدم جدا نخواهد شد

محرم و صفر و فاطمیه، نه هر روز            دل تو لحظه‌ای از غم جدا نخواهد شد

پس از دو ماه عزا در غم پدر زِ تنت            دوباره رخت محـرم جـدا نخـواهد شد

به سامرا ببری یا نه امشب از چـشمم            هـوای ابـری مـاتـم جـدا نخـواهـد شـد

دخیل دست من از سامرا جداست ولی            دخـیـلِ بـسـتـۀ قـلـبـم جـدا نخـواهد شد

غم حسین و غم توست در دل و، دستم            از این دو رشتۀ محکم جدا نخواهد شد

شهـید شد پـدر تـو ولی از انگـشـتـش            به زور خـنجر، خاتم جدا نخواهد شد

حسن شدی که کریمان فقط دوتا باشند            دو تا کـریـم در عـالـم بـرای ما باشند

حسن شدی که اگر از بقـیع برگـشتـند            کـبـوتـران هـمه راهی سـامـرا باشـند

دلیل خوشۀ انگور عسکری این است            که تـاک‌ها نـنـشـیـنـند روی پـا بـاشند

حسن شدی که میان مُضیف چشمانت            تـمام شـهـر به عـشق شـما گـدا باشـند

حسن شدی که به هنگـام بردن نـامت            بـقــیـع آمـده‌هـا یــاد مـجـتـبی بـاشـنـد

حسن شـدی که شبـیـه بـقـیع اینجا هـم            هـمیشه گنبد و گـلـدسته سر جدا باشند

حـسن شدی که شبـیه بـقـیـع، خُـدامت            به دور قـبـر تو ذرّاتِ در هـوا بـاشند

حسن شدی که غریبی غریب تر باشد            که زائـران تو در بین کـوچه‌ها باشند

حسن شدی که غریبی به اوج خود برسد            که خـادمـان تو در شهر کـربلا باشند